Kronos Ambassador

Budyne biurowo – usługowy. Biurowiec skomponowany z dwóch brył: południowej, równoległej do ulicy, posiadającej ekspresyjne zaokrąglone narożniki oraz północnej, stanowiącej trzydziestometrową dominantę. Ogród i taraz na dachu oraz układ wolnego planu dopełniają funkcjonalno – symbolicznej całości.

Budynek biurowo – usługowy Kronos Ambassador położony jest przy ulicy Domaniewskiej, jednej z ważniejszych arterii warszawskiego Mokotowa, która od połowy lat 90. Ubiegłego wieku nieustannie podlega znacznym przekształceniom. O ile w jej wschodniej części dominują osiedla i zespołu wielorodzinne, o tyle w zachodniej, na dawnych terenach poprzemysłowych, powstaje dziś biurowe zagłębie stolicy.
Przystępując do pracy architekci ze studia AMC- Andrzej M. Chołdzyński przeanalizowali możliwość zagospodarowania działki w szerokim kontekście urbanistycznym, czego rezultatem są główne decyzje przekładające się na kompozycję bryły, organizację przestrzenną parteru oraz tworzenie – bądź nie – relacji z otoczeniem. W pewnym sensie projekt jest ich deklaracją, wyrazem wizji funkcjonowania tej części Warszawy. W ujęciu projektantów ulica Domaniewska powinna docelowo uzyskać niemal śródmiejski charakter, z wyraziście kształtowaną, pierzejową zabudową, ciągami usługowymi z parterach i wykształconym systemem przestrzeni publicznych kreujących tożsamość dzielnicy.
Trójkątny kształt działki pośrednio przesądził o rozbiciu zabudowy na dwie bryły: południową, równoległo do ulicy Domaniewskiej, o ekspresyjnie zaokrąglonych narożnikach nadających jej dynamikę i lekkość, oraz północną, stanowiącą 30 – metrową dominantę przyszłego kwartału. Funkcjonalne i przestrzenne relacje z otoczeniem kształtowane są przede wszystkim przez ogólnodostępne pasaże przechodzące swobodnie przez parter budynki u niewielki plac urządzony pomiędzy skrzydłem zachodnim a bryłą centralną. Ich wzajemne powiązanie będzie bardziej czytelne po zagospodarowaniu sąsiednich terenów, zwłaszcza po realizacji placu we wnętrzu kwartału na przedłużeniu ulicy Abramowskiego, względem którego zwrócona jest wspomniana wcześniej dominanta.
Kondygnacja parteru, cofnięta w stosunku do płaszczyzny elewacji, kształtowana podcieniowo od strony ulicy Domaniewskiej, Pęcherskiej i Samochodowej, wyniesiona została o około półtora metra ponad poziom terenu. Mieści lokale usługowe, przecięte dwoma głównymi ciągami pieszymi. Wizualnie i przestrzennie otwarcie wyrażone jest tu także w większym niż standardowy rozstawie słupów (10,8m), co spowodowało konieczność zastosowania betonu sprężonego. Strefa wejściowa do części biurowej zlokalizowana został centralnie, z dostępem od strony wewnętrznych pasaży.
Zielony dach nad niższą częścią zespołu urządzono jako przestrzeń o charakterze rekreacyjnym. „Betonowa wstążka” zadaszenia nad obejściem – oraz decyzja o zastosowaniu szklanych paneli także na ostatniej kondygnacji, zaważyły na ogólnym odbiorze bryły, a także na ostatecznym wyrazie elewacji. Projektanci zdołali uniknąć dysonansu, który często wprowadza zastosowanie innego materiału w celu ukrycia kondygnacji technicznej.
Kompozycja całkowicie przeszklonej, jednowarstwowej elewacji opiera się na naprzemiennym rytmie pionowych podziałów wyznaczonych przez stalowe profile. Jej subtelny wyraz plastyczny budowany jest w dużym stopniu poprzez różnicowanie przekroju poprzecznego profili: dominujące elementy pionowe są wyoblone, te umieszczone poziomo mają zaś przekrój prostokątny. Zabieg ten przyniósł interesujący miękko rozkładającego się światła z delikatną, ale czytelną gradacją natężenia.
Przypatrując się kompozycji bryły i ich proporcją oraz rozwiązaniom elewacji, trudno nie dostrzec pewnych analogii do szczególnego warszawskiego budynku sprzed 65 lat, to jest Centralnego Domu Towarowego, zwanego Smykiem, autorstwa Zbigniewa Ihnatowicza i Jerzego Romańskiego.
Założenia autorskie
Gdy przystępowaliśmy do projektowania obiektu, jedynym odniesieniem w kontekście urbanistycznym stanowił położony około 500 metrów na wschód ceglany kościół oraz zabudowa w zachodniej części Domaniewskiej – poligon najróżniejszych intencji i form. Ambassador miał być powściągliwie minimalistyczny, by zrealizować co najmniej dwa zadania: nadać ton zabudowie północnej pierzei ulicy Domaniewskiej i stworzyć południową pierzeję placu publicznego zlokalizowanego zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w głębi kwartału. Wyniesiony ponad poziom ulicy Domaniewskiej jest ogólnodostępny. W otwartym parterze budynku zbiegają się różne kierunki ruchu pieszego, tworząc piesze pasaże otoczone lokalami usługowo-handlowymi. Rzeźbiarsko skomponowana bryła zamknięta jest elewacją na wzór świetlistego, stalowo-szklanego welonu. Plan typowego piętra jest otwarty i pejzażowy, konstrukcja – szkieletowa żelbetowa o rozpiętości do 10,80m ze stropami sprężanymi, bez podciągów. Piąta elewacja to zielony taras na dachu ze szklaną attyką o wysokości jednej kondygnacji z zadaszeniem biegnącym po obwodzie.
W elewacji zastosowano cztery rodzaje profili ze stali nierdzewnej, w ty trzy profile o owalnym przekroju. Zestawy szklane są optymalnie zdefiniowane pod względem ich sprawności termicznej, przepuszczalności światła i współczynnika refleksyjności. Zwykle nie przekraczamy wskaźnika 10% światła odbijanego, tutaj jest to trochę więcej. Percepcja elewacji zmienia się wraz z porami dnia i roku, a przestrzeń zewnętrzna wciąż łagodnie przepływa do wnętrza. W całym budynku użyto kamień jednego rodzaju. Ściany holi obłożone są białym matowym szkłem.