Konkurs na zadaszenie i aranżację przestrzeni dziedzińca-lapidarium w Muzeum Warszawy

W związku z lokalizacją projektu na terenie Starego Miasta w Warszawie, wpisanego na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO przyjęto założenie stosowania rozwiązań architektonicznych jak najbardziej neutralnych w stosunku do istniejącego zagospodarowania. Neutralność rozwiązań polega tu na minimalizowaniu wpływu projektowanej architektury na percepcję istniejącego zabytkowego wnętrza dziedzińca. Jednym z podstawowych założeń jest zatem ograniczenie do minimum elementów konstrukcyjnych, które w przeciwnym wypadku mogłyby w znacznej mierze zakłócić czytelność sylwety fasad, dachów czy nawet widoku nieba postrzeganego we wnętrzu. Szansę na uzyskanie takiej neutralności daje technologia przekryć membranowych-pneumatycznych. Przy zachowaniu podobnych walorów funkcjonalno-użytkowych tradycyjnych zadaszeń np. przeszklonych pozwala, ze względu  na swoją lekkość, na znaczne zredukowanie elementów wsporczych. Przy założonym przez warunki konkursu budżecie inwestycji inną ważną zaletą jest ekonomika tego typu rozwiązań. Zadaszenie pneumatyczne zaprojektowano w kształcie czworoboku; pozostałe części dziedzińca, tj. wnęka przy windzie, pas nad galerią nad arkadami, fragment na połączeniu z ogrodem są przekryte szkłem zespolonym. Membrany przekrycia pneumatycznego są rozpięte pomiędzy profilami aluminiowymi jedynymi widocznymi na tle nieba elementami konstrukcji. Geometrię profili wybrano w projekcie świadomie – jako skojarzenie z rysunkiem historycznych sklepień czytanych na planach rzutów sąsiadujących kamienic. Całość konstrukcji zamknięta jest w pionie ścianami istniejących kamienic lub projektowanymi przeszkleniami. Fragment przeszklenia nad arkadami od strony wschodniej oficyny kamienicy Rynek Starego Miasta 36 przewidziano jako mobilny- przesuwne tafle szkła w celu możliwości połączenia obydwu sąsiadujących wnętrz. Przeszklenie w pasie parteru na granicy z ogrodem, stanowią tafle rozwierne, co daje możliwość optycznego włączenia ogrodu do wnętrza dziedzińca. Fragment zadaszenia ze szkła zespolonego w tej części dziedzińca zaproponowano jako otwierany-uchylny, w celu opcjonalnego wspomagania naturalnej wentylacji pomieszczenia. W posadzce przewidziano fragment szklanej podłogi nad reliktem muru ceglanego z arkadą, w celu umożliwienia jego ekspozycji z poziomu 0. W pozostałej części posadzki przewidziano jednolitą powierzchnię z bruku kamiennego. Windę łącząca poziomy dostępne publicznie zlokalizowano we wnęce przed kamienicą Rynek Starego Miasta 40. Ze względu na założenie neutralności i nieprzesłaniania widoków wybrano typ windy nieobudowanej- platformy ze szklanymi balustradami i z mechanizmem hydraulicznym ukrytym w ścianie kamienicy. Dziedziniec-lapidarium pełnić będzie funkcję reprezentacyjną, jako foyer Muzeum oraz przestrzeń wielofunkcyjna. W zależności od organizacji różnego rodzaju zdarzeń, tj. np.: obsługa ruchu zwiedzających, wystawy czasowe, seminaria, konferencje naukowe, małe koncerty kameralne możliwe będą różne schematy jego aranżacji zaprezentowane na planszach.